Με δύσκολες συνθήκες ξεκίνησε η πεζοπορία της Κυριακής 19 Μαΐου 2024 στο δάσος του Κρούστα για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, καθώς στην περιοχή μας επικρατούσαν συνθήκες καύσωνα με αφρικάνικη σκόνη. Ωστόσο οι 23 θαρραλέοι πεζοπόροι, που μαζεύτηκαν, δεν το μετάνιωσαν, αφού αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή για μια τέτοια μέρα.
Η πεζοπορία μας ξεκινά νωρίς το πρωί από τον γνωστό χώρο δίπλα στη δεξαμενή, αφετηρία για πολλές όμορφες διαδρομές τριγύρω. Ξεκινάμε την πορεία από αγροτικό δρόμο, που γρήγορα τον αφήνουμε, για να πάρουμε ανηφορικό παλιό καλντερίμι. Ήρεμα και χωρίς δυσκολίες ανεβαίνουμε θαυμάζοντας το καταπράσινο δάσος. Στην πρώτη μας στάση για ανασύνταξη ο κύριος Θόδωρος και η Σοφία, καταγόμενοι από την περιοχή, μάς αφηγούνται παλιές ιστορίες, που γνωρίζουν. Ιστορίες του δάσους: από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο … Φαίνεται ότι το γαλήνιο αυτό δάσος κάποτε ήταν άντρο επαναστατών, ανταρτών κι άλλων κυνηγημένων. Από τις ιστορίες που άκουσα, πολλές και με συγκίνηση ειπωμένες από την οικογενειακή ιστορία των δύο συν-περιπατητών μου, συγκράτησα κάποιες πληροφορίες, που μου έκαναν εντύπωση όπως ότι ο Κρούστας σαν χωριό έχει έντονα αριστερό παρελθόν εξ ου και του είχε δοθεί το προσωνύμιο «Μικρή Μόσχα». Ότι στα δάση της περιοχής έδρασε και ο -όχι και πολύ αριστερός αντάρτης-Μπαντουβάς, που μετά την απελευθέρωση έστρεψε τη μανία του εναντίον των παλιών του συναγωνιστών. Εδώ περιφέρθηκε αιχμάλωτος και ο στρατηγός Κράιπε κατά τη διάρκεια της απαγωγής του. Επίσης έμαθα και ποιος ήταν ο Εγγλέζος της «Κουφάλας του Εγγλέζου», της σπηλιάς δηλαδή που συχνά επισκεπτόμαστε στο Καθαρό: ο Πάτρικ Λή Φέρμορ, γνωστός τόσο ως αντιστασιακός, όσο κι ως λογοτέχνης, λόγιος και φιλέλληνας. «Μια ακόμα σπηλιά ανταρτών υπάρχει πιο κάτω, δίπλα στον δρόμο, ίσως μπορούμε να την επισκεφτούμε μετά», λέει ο Παναγιώτης!.
Μετά την μικρή αυτή «ξενάγηση» στην τοπική μας ιστορία, η πορεία συνεχίζεται. Βγαίνουμε για λίγο σε χωματόδρομο κι εντυπωσιαζόμαστε από ωραίους κήπους και περβόλια. Έπειτα ανηφορίζουμε μέσα από τη λαγκαδιά. Υποτίθεται ότι από εδώ περνούσε μονοπάτι, ίχνη του οποίου φαίνονται ακόμα εδώ κι εκεί, αλλά σε πολλά σημεία αναγκαζόμαστε να αναρριχηθούμε σε ελεύθερη ανάβαση. Γκρινιάζει η ομάδα λέγοντας ότι ήταν αυξημένης δυσκολίας η πορεία, όμως σύντομα βγαίνουμε σε αγροτικό δρόμο κι όλα έρχονται στα ίσα τους. Η πινακίδα «Στου σκοτωμένου ο πίνακας» εξάπτει την φαντασία μας και ρωτάμε τον κυρ Θόδωρο. Όχι δεν ήταν αντάρτης αυτός, ήταν θύμα βεντέτας, που χάνεται πολύ πίσω στο χρόνο!!! Βρε τι σκοτεινά μυστικά κρύβει αυτό το όμορφο δάσος!
